Guy Forsyth draait al meer dan 20 jaar mee in het muziekwereldje. In 1991 trok hij van Kansas naar Austin, omdat hij geloofde dat hij daar meer succes zou hebben om zich al muzikant te ontplooien. Samen met een paar andere muzikale vrienden richtte hij de Asylum Street Spankers op. Zij brachten een mengeling van Amerikaanse rootsmuziek, hun optredens waren steeds een leuk schouwspel. Na een tijdje besloot Guy ook zijn eigen weg te gaan, en dat was, wat ons betreft, een goede zet. Hij geniet grote bekendheid in Europa, en tourt regelmatig rond in België, Nederland, Noorwegen en Denemarken.Een tijdje geleden hadden we een aangenaam en interessant gesprek met deze troubadour.

Er is ruim 4 jaar verstreken tussen het heruitbrengen van ‘Calico Girl' en het nieuwe album, 'The Freedom to Fail'. Hoe komt dat?
(toont foto op gsm) Zie je dat? Dat is mijn dochter. Ze is 6 jaar. Dat is de reden. Liedjes schrijven is voor mij een heel intens proces, ik sluit me volledig af van de wereld, en dat is nogal moeilijk met een baby in de buurt. Ik trad nog steeds op, want daar moeten we van leven, maar als ik niet op de baan was, was ik thuis. Ik wou geen seconde van haar jong leven missen.

Hoe besliste je wat op de cd kwam, en wat niet?
Tijdens die 6 jaar heb ik heel wat afgeschreven. Dat ik een kersverse vader was, liep er als rode draad doorheen. Ik heb teksten geschreven die over de veranderingen in de wereld gaan. Ik wou een album maken dat een statement is voor mijn dochter. Niet dat ze het nu al kan begrijpen natuurlijk. Ik had zo'n 30 liedjes klaar, en de beste en sterkste verhalen zijn op het album terechtgekomen.

Verklaar de titel ‘The Freedom to fail’ eens.
Dat staat voor verschillende dingen. Eerst en vooral is het voor mijn dochter. Ik wil dat ze beseft dat ze de vrijheid heeft om dingen te proberen én te falen. Dat is de enige manier om te leren.  Als je niks riskeert, als je niet tot dat punt gaat waar het kan mislukken, dan zal je nooit weten waar je grenzen liggen. En als je dat niet weet, dan weet je niet wat er allemaal mogelijk is. Ik wil dat mijn dochter weet dat het oké is om te falen. Daarna herbeginnen, dat is het belangrijkste. Als muzikant heb ik heel wat dingen geprobeerd die niet bleken te werken, ik heb deals gesloten met platenfirma’s waar ik achteraf niks aan overhield. Maar ik ben nog steeds bezig met muziek! Op wereldvlak heeft die titel ook een betekenis. Iedereen dacht dat grote banken en ondernemingen niks fout konden doen. Dat was dus prietpraat, want iedereen maakt fouten. Niks is te groot om te mislukken. Zelfs de rijkste man ter wereld zal ooit sterven.

Moet je geen sterke persoonlijkheid hebben om te durven mislukken?
Als je jong bent, en weinig ervaring hebt, dan heb je een bravoure, waardoor alles gewoonweg lukt. Dat is een grote vrijheid. Maar dan, als je eens iets verprutst hebt, dan heb je moed nodig om verder te gaan. Misschien heb je wel geen andere keus. Want als je honger hebt, zal je blijven zoeken naar voedsel, je zal tot het uiterste gaan. Soms moet je wanhopig zijn om iets anders te proberen of om iets op een andere manier te bekijken.

Kan ik je een paar vragen stellen over het album? 
Ik vind het altijd heel leuk als mensen me iets vragen over de liedjes.

Waarom dan wel? Krijg je niet steeds dezelfde vragen?
Nee, niet altijd. Doordat jij hier bent, kan ik mezelf nog beter verklaren. Er zweeft dikwijls een zweem van mysterie rond muzikanten, dat was wat mij indertijd ook aantrok bij muziek. Dus nu kan ik mezelf een beetje verklaren.

Eerst 'Red Dirt'. Waar gaat dat over?   
Ik heb dat lied geschreven toen ik vernam dat ik vader ging worden. Die gedachte was in eerste instantie beangstigend, want ik wou alles goed doen. Het lied geeft niet echt antwoorden, maar ik hoop dat de juiste vragen erin gesteld worden. Heel wat van mijn nieuw album gaat over hoe je je eigen waarde en waardigheid kan vinden, en hoe je kan ontdekken wat belangrijk is.

Zoals het lied 'The Things that matter'. Ben je eigenlijk een optimist of een pessimist?
Moeilijke vraag. Ik denk dat ik een realistische optimist ben. Want de pessimist vindt dat er niks goed zal gebeuren, hij zal duizenden redenen uitvinden om iets niet te doen. Maar, als je een optimist bent, probeer je juist wel dingen, ook al kan er vanalles verkeerd lopen. Ergens in het midden zit dus een balans die je moet vinden in het leven (en waarover ik zing in 'The Balance'). Je moet je bewust worden van wat er rondom je gebeurt, en positief blijven. Dat is de enige manier om dingen te veranderen.

Hoe zit het dan met de balans in jouw leven?
Redelijk goed. Maar balans is, zoals ik in het lied zeg, een eeuwigdurend proces van aanpassingen. Soms kunnen dingen enorm uit balans zijn. En hoe meer uit balans, hoe catastrofischer de correctie kan zijn.

Verbetert dat niet met ouder worden? 
Inderdaad wel. Als je jong bent, zijn er heel wat dingen die je uit balans kunnen halen. Niet alleen je hormonen, maar ook de vrienden en familie, de overheid, de kerkgemeenschap. Iedereen wil dat je op een bepaalde manier handelt en je moet zelf ontdekken hoe je daarmee omgaat. Mensen willen niet altijd dat je groeit, dus je moet je eigen pad vinden, vinden wat werkt voor jou. Dat is niet altijd gemakkelijk, want wat werkt voor jou, werkt niet noodzakelijk voor mij. Het verandert altijd, en je moet je ogen openhouden voor jezelf, en ook voor de wereld rondom jou.

Er staan verschillende liedjes op het album die al eerder verschenen zijn, zoals 'Should've been raining', 'Econoline', 'If I was sick', 'Calico Girl'. Waarom is dat?
Als ik voor een bepaald lied een betere tekst vind, of een betere manier van spelen, dan verander ik het. Ik wil dat de mensen het beste horen. Ik werk regelmatig met andere muzikanten, en die hebben allemaal hun eigen manier van spelen. In de studio kan je dingen proberen die live niet mogelijk zijn, dat is een uitdaging.  Ik speel met een kleine groep, dus achteraf is het wel eens puzzelen om dat gevoel live te creëren. Ik speel verschillende liedjes gedurende een langere periode, niet alleen omdat ze voor mij veel betekenen, maar ook omdat ik dan dingen kan aanpassen.

Wanneer ontdekte je dat je een verhalenverteller was?
Voor ik naar Austin kwam, speelde ik in het theater, en ik deed ook aan straattheater. Tijdens mijn schooltijd schreef ik liedjes, maar het theater was toen het belangrijkste in mijn leven. Het was pas toen ik naar Texas kwam, dat de muziek de overhand nam. Ik vind tekst heel belangrijk, en ik moet me er perfect in kunnen vinden. Soms zijn de simpele dingen de mooiste ook.

Je draait al meer dan 20 jaar mee in de muziekscene. Wat is er volgens jou het meeste veranderd?
Het effect van de digitale media en het internet op de waarde van de muziek. Muziekstijlen veranderen constant. ‘The next big thing’, waar de industrie al zijn geld inpompt, zal er altijd zijn, maar ik geloof dat er een waarde in kunst is, die dat overstijgt. Wat mij gestimuleerd heeft om muziek te maken, is het ontdekken van oude opnames uit de jaren 20 en 30. Want dat was muziek die zo ver verwijderd was van de muziekindustrie en de laatste modegrillen. Ik hoorde de échte passie.

Tijdens je carrière heb je al met verschillende muzikanten gewerkt. Waarom wissel je af en toe?
Het is heel moeilijk om een groep samen te houden. Soms is het een zuivere economische beslissing om met iemand anders te spelen. Een groep is als een huwelijk, maar in mijn geval dan met 3 mensen tegelijkertijd. Het is niet altijd evident. En als er problemen verschijnen, dan kan geld al eens primeren op spelplezier. Spanning op het podium is niet altijd een goed idee.

Heb je er ooit aan gedacht om alleen maar solo op te treden?
Ik doe dat ook af en toe, maar ik vind het leuker om met andere muzikanten op het podium te staan. Ik haal meer plezier en bevestiging uit het samenspelen met mensen. Ik geloof dat de mens gemaakt is om samen muziek te maken. Zelfs toen we nog op stenen sloegen, deden we dat al samen. Door samen te spelen worden bepaalde endorfines opgewekt, je kan het vergelijken met het drinken van alcohol of de effecten die bepaalde andere harddrugs hebben.

Je bespeelt heel wat instrumenten. Wat is je favoriet?
Ik hou enorm van instrumenten die vocale geluiden maken, en daarom speel ik zo vaak op de zaag, de mondharmonica of de slide. Ze geven je toegang tot de tussentonen, het is meer dan alleen gewone noten, zoals op een piano. Er zit een bepaalde spanning in, die je kan creëren en weer loslaten. Als mens zijn we geprogrammeerd op bepaalde geluiden te herkennen. Iedereen in de wereld kan alle noten op de notenbalk herkennen. Net zoals je niet moet uitleggen wat het betekent als een baby huilt, of wat de schreeuw van de wolf betekent. Wat ik hoor, en wil creëren, is het ombuigen van de noten, of slepende geluiden maken. Ik probeer met elk instrument dat ik bespeel vocaal te denken, zodat het een conversatie wordt met het instrument.

Enkele jaren geleden speelde je in de kortfilm 'Courage'. Hoe kwam dat?
Mijn vriend Bill Booth is regisseur. Hij werkt al een tijdje aan een reeks western kortfilms, waar alle acteurs muzikanten zijn. De derde film, Jail Wagon, is ook al afgewerkt. Bill is een grote muziekfan, en hij had me al een paar keer gevraagd om mee te spelen. Ik vond het wel een goed idee, want de film wordt gemaakt door vrijwilligers en enthousiastelingen, dus ik had wel affiniteit met hen. Ik hou enorm van acteren, zoals ik je net vertelde heb ik nog in het theater gestaan als tiener. Want ik dacht eigenlijk nooit dat ik muzikant zou worden, ik ging volop voor het acteren. Toen hield ik ook al van het verhalen-vertellen.

Laatste vraag: cd, vinyl of digitaal?
Ik zou het heel leuk vinden moest ik de mogelijkheid hebben om het laatste album op vinyl uit te brengen. Ik vind dat vinyl zoveel meer is dan een oude 'antiquiteit’. Er zit heel wat poëzie in het afspelen van een plaat: de naald op het vinyl plaatsen, en daarna hoor je de plaat vibreren. De spanning die daarmee gepaard gaat doet me denken aan het vertellen van spookverhalen. En toch, ook ik luister meestal naar muziek via mijn iPhone. Maar ik geloof wel dat, als je een goede versterker gebruikt, dat je dan écht wel het verschil tussen de twee systemen kan horen. En ik hoop dat vele mensen dat nog mogen ontdekken.

Kathy Van Peteghem